Amy
To było najgorsze kilka minut w całym moim życiu. Mama wpuściła rzekomych gości do domu. Po chwili pojawili się w salonie. Myślałam, że zaraz umrę! Spojrzałam na Candy, której humor od razu się pogorszył na widok policjantów. Oni nie zrobili na mnie dużego wrażenia, bo wiedziałam, że przyszli w sprawie Cand, ale zamiast nich w pomieszczeniu znajdowała się jeszcze jedna osoba. Osoba, której nigdy nie powinnam była poznać, która diametralnie zmieniła moje życie. Osoba, która teraz stoi przede mną i szyderczo uśmiecha się w moją stronę. Osoba, przez którą zrobiłam coś, czego nikt by się po mnie nigdy nie spodziewał.
- Nathan...- szepnęłam.
- Witaj, Amy- uśmiechnął się szarmancko.- Dawno się nie widzieliśmy, nieprawdaż?
Miałam ochotę go udusić! Candy przypatrywała się naszej krótkiej wymianie zdań w milczeniu, ale gdy zobaczyła moje zaciskające się pięści, natychmiast do mnie podeszła i złapała za ramię.
- Uspokój się, nie walniesz go chyba przy policjantach.- szepnęła mi na ucho.
Popatrzyłam na nią dziwnym wzrokiem. 'I kto to mówi?!' Jednak posłuchałam jej rady, bo trochę głupio by było rzucić się na niego w obecności mundurowych i mojej mamy, która sądząc po jej minie chyba nie takich gości oczekiwała.
- Stało się coś?- zwróciła się do policjanta.
- Spokojnie, pani Smith, przyszliśmy tylko zobaczyć jak się mają sprawy z Candy.
- A-a ten chłopak?
- Nathan? Wzięliśmy go na chwilę ze sobą, bo mieliśmy go zabrać na komisariat, a akurat byliśmy w pobliżu więc nie było sensu się później wracać. Mam nadzieję, że to nie kłopot.- odezwał się drugi, do tej pory milczący mundurowy.
- Żaden kłopot.- odpowiedziała niezbyt przekonująco.
- Dobrze, to w taki razie Candy, chcielibyśmy przeszukać twój pokój.
Dziewczyna od razu się ożywiła.
- Że co?! Nie możecie mi szperać w moim pokoju!
- Musimy sprawdzić, czy wszystko co tam się znajduje jest legalne.
- Oj daj spokój, Ben. Teraz jestem już grzeczna.
- Musimy być tego pewni.- odparł ze stoickim spokojem.
- Nie macie prawa przeszukiwać mi pokoju!- tym razem już wrzasnęła.- A co gdybyście nagle znaleźli tam mój stanik albo stringi? Nie życzę sobie, aby ktoś takie rzeczy oglądał.
Bena zamurowało, a my z mamą nie mogłyśmy się powstrzymać od śmiechu.
- Dobrze, a czy mogłabyś przynajmniej pokazać mi swój telefon?- zapytał cały czerwony na twarzy.
- Nie mam.- odpowiedziała jak gdyby nigdy nic.
- Jak to nie masz?- zdziwił się.
- Został zniszczony przez pajaca o imieniu Niall Horan.
Mężczyzna tym razem zwrócił się do mojej mamy.
- Możemy wziąć panią na słówko?
- Oczywiście.- odpowiedziała wciąż ledwo powstrzymując śmiech.
Opuścili salon. Candy też chciała gdzieś pójść, ale powstrzymałam ją, łapiąc ją za nadgarstek.
- Nie zostawiaj mnie z nim.- pisnęłam jej do ucha.
Spojrzała na mnie podejrzliwie, po czym wycofała się na kanapę. Odetchnęłam z ulgą.
- Widzę, że mi nie ufasz.- powiedział z zadziornym uśmiechem Nathan.
- A niby czemu miałabym ci ufać?- prychnęłam.- Już nie pamiętasz co mi zrobiłeś?
- Do niczego cię nie zmuszałem.
- Do niczego mnie nie zmuszałeś?! No to się chyba nie zrozumieliśmy, ja bym w życiu czegoś takiego nie zrobiła z własnej woli!
- A co chodzi?- wtrąciła Candy.
- Nie ważne.- mruknęłam.
- Dlaczego? Niech twoja przyjaciółka dowie się, co zrobiłaś.- odpowiedział z szyderczym uśmiechem.
- Po pierwsze: nie jesteśmy przyjaciółkami, po drugie: Amy mogła co najwyżej kota przejechać i to przypadkowo, nie wierzę, żeby to była jakaś straszna rzecz.- wysyczała Candy.
Nathan otworzył usta i już miał coś powiedzieć, ale na całe szczęście do pokoju weszli policjanci wraz z moją mamą.
- Candy, powinnaś podziękować pani Smith, że się za tobą wstawiła, bo gdyby nie ona to na prawdę byśmy przeszukali twój pokój.- odezwał się mundurowy.
- Nie pleć farmazonów, Ben, przecież doskonale wiem, że i tak byście tam nie weszli.- uśmiechnęła się z wyższością.
Policjanci z rezygnacją opuścili dom, ciągnąc chłopaka za sobą. Niestety nie dane nam było mieć nawet chwili spokoju, bo po chwili znów zadzwonił dzwonek do drzwi.
- Tym razem to już muszą być oni!- mama podleciała jak na skrzydłach do drzwi.
Candy
Wszystko stało się bardzo szybko. W salonie ni stąd ni z owąt pojawiło się całe One Direction z obstawą dwóch dryblasów. Mój nastrój jeszcze bardziej się pogorszył i sama nie wiem czemu, ale po kilku sekundach leżałam już na podłodze, przygnieciona kilkoma ciałami.
- Co wy do cholery wyprawiacie?!- wydarłam się.
- Bronimy Nialla. Chciałaś go uderzyć, więc rzuciliśmy się na ciebie.- odparł z głupim uśmiechem jak mu tam... A no tak, Zayn.
- Serio? Jakoś sobie nie przypominam.- powiedziałam z miną niewiniątka.
- Dlaczego leżycie na tej podłodze?!- krzyknęła ze strachem mama Amy, która dopiero co weszła do pokoju.
- A taki tam sobie seks oralny, chce się pani przyłączyć?- zapytałam.
- Przykro mi, raczej nie skorzystam, ale dziękuję za troskę.- odpowiedziała.
Chłopcy parsknęli śmiechem i wreszcie raczyli ze mnie zejść. Amy ma na serio fajną matkę! Gdy w końcu podniosłam się z dość niewygodnej podłogi, napotkałam wzrok małego pedałka (czyt. Nialla Horana) i posłałam mu najgorsze spojrzenie, na jakie było mnie stać. Odpowiedział mi tym samym.
- No dobra, gołąbeczki, widzę, że jesteście strasznie niewyżyci i aż lgniecie do siebie- zaśmiał się Louis.- ale trochę nie wypada robić TEGO przy wszystkich.
- Kochany Louisie, trochę nie wypada dostać po twarzy od dziewczyny przy wszystkich- odszczekałam.
Nareszcie się zamknął.
- A tak w ogóle to co tu robicie?- zapytała Amy.
- Stoimy, nie widać? Chyba, że wolisz porobić coś ciekawszego...- zabawnie poruszył brwiami Harry.
- Hahaha Harry z tobą? Zawsze.- odpowiedziałam z sarkazmem.- Ale na serio, po chuja wy tu?
- Candy, nie zapominaj, że ja wciąż tu stoję.- upomniała mnie pani Smith.
- Proszę się nie przejmować, od razu się przyzwyczailiśmy, że Candy jest taką podłą su...- wtrącił Niall.
- Nawet nie waż się kończyć.- warknęłam.
- Dobra, spokój!- wrzasnęła Amy.- Rozumiem, że się szczerze nienawidzicie i bardzo chcecie się nawzajem zabić, ale zróbcie to gdzie indziej, bo jakoś nie mam ochoty oglądać tu wylewu krwi.
- Ta, tak się nienawidzą, że za chwilę trafią do jednego łóżka i będziemy bardzo dobrze słyszeć wydawane przez nich dźwięki, które raczej nie przypominałyby odgłosów walki.
- Louis, ty zboczeńcu!- zaśmiała się.- Mamo, może w końcu ty jako jedyny racjonalnie myślący człowiek, mogłabyś mi wyjaśnić po co tu przyszli?
- Złotko, czym się zajmuję z zawodu?
- Ymm... No projektujesz ciuchy...
- No właśnie, mam za zadanie zaprojektować nowe stroje dla pewnego dość znanego zespołu One Direction, mówi wam to coś?
- Czyli, że co będziemy musiały z tymi debilami spędzać więcej czasu?!- krzyknęłam.
- Tak, dokładnie... Zaraz, co? Jakimi debilami?
Mina mamy Amy- bezcenna.
- Nie będziesz się skarbie mogła od nas odpędzić.- objął mnie ramieniem Liam.
- Ty mi tu nie skarbuj, idioto.- fuknęłam, jednocześnie zrzucając jego paskudną rękę z mojego ramienia.
- Ale chwila, mamo, czy ja tu mam coś w ogóle do powiedzenia?- zapytała lekko poddenerwowana Amy.
- Kochanie, wiesz, że ta praca jest dla mnie bardzo ważna. Gdyby nie ona, to nie mielibyśmy tego, co mamy teraz.
- Przecież tato jeszcze pracuje.
- Ale dobrze wiesz, że cenię sobie niezależność. Nie chcę, żeby jakiś facet za mnie pracował.
- Tak, wiem...-spuściła głowę.
- A czy ja mam coś w ogóle do powiedzenia?- zapytałam.
- Obawiam się, że ty tym bardziej nie.- odparła z rezygnacją Amy i szybko poleciała na górę do swojego pokoju. Po krótkim namyśle stwierdziłam, że nie jest to taki zły pomysł i także udałam się do pokoju. Nie miałam zamiaru ani chwili dłużej spędzić z tymi osobnikami z plemnikiem zamiast mózgu. Z dołu było słychać krzyki i śmiechy. Westchnęłam i rzuciłam się na łóżko. Mam nadzieję, że przynajmniej nie będą tu mieszkać...
Nowy bohater:
Nathan Huston. 20 lat.
"Biorę, nigdy nie daję. Wykorzystuję, nigdy nie daję się być wykorzystanym."
No więc na reszcie udało mi się napisać ten nieszczęsny rozdział. Pomęczyłam się, pomęczyłam i teraz muszę zobaczyć, czy było warto. Życzę miłego dnia wszystkim czytelnikom!
KOMENTARZE=WIELKA MOTYWACJA
- W sumie, moglibyśmy korzystać z tylu walorów naszej niesamowitej pracy, ale jesteśmy na tyle wspaniałymi przyjaciółmi, że postanowiliśmy być razem z Harrym w tej niezwykłej chwili, kiedy przeleci pannę Amy.
- A wam co tak wesoło?- usłyszałem głos Amy.
- Harry! Wy z Louisem to chyba jacyś niewyżyci jesteście! I kto tu ciągle rzuca tekstami o podtekście seksualnym?- popatrzyła krzywo na Nialla.
Desperacko grzebałem w telefonie, szukając jakiejś osoby, która mogłaby mi pomóc. Pustka. Nie ma to jak mieć jakieś 500 kontaktów w telefonie i nie mieć do kogo zadzwonić. Zjechałem na sam dół książki telefonicznej. Została ostatnia osoba... Nie, to nie może być prawda! To są chyba jakieś kpiny! Może ukryta kamera? No bo to niemożliwe, aby moją ostatnią deską ratunku była Candy Brown... Nie, nie, nie! Już wolę tu zgnić. Kogo ja oszukuję? Ona musi mi pomóc! Z wielką niepewnością i pewnym rodzajem odrazy wybrałem jej numer i po chwili w słuchawce słychać było charakterystyczne "pikanie".
Czasem zastanawiam się dlaczego właśnie ona jest moją przyjaciółką. Chyba dlatego, że jak byliśmy mali to terroryzowała mnie i groziła, że jak nie będę się z nią przyjaźnił, to rozwali mi moją ulubioną łopatkę do piaskownicy. Hahaha już od małego była wcieleniem zła. Uśmiechnąłem się na to wspomnienie, po czym rozpocząłem mordercze poszukiwania kluczyków do samochodu.
'Skończę w wariatkowie.'- te 3 słowa bezustannie krążyły po mojej głowie od samego rana. To ja może wyjaśnię: Obudziłam się o 8.00, jak co dzień. Wzięłam prysznic, ubrałam się i zeszłam na śniadanie. Pomyślałam, że może wczoraj trochę przesadziłam w stosunku do Candy, więc postanowiłam jej to wynagrodzić i zanieść jej jedzenie do pokoju. Otworzyłam kopniakiem drzwi i nie patrząc na nic zaczęłam się drzeć, że się pali. 'Ok, albo nie za bardzo ją to obchodzi, albo...' Tak jak myślałam nie było jej w łóżku. Upuściłam tacę ze śniadaniem i starałam się opanować drżenie rąk. Ta dziewczyna wpędzi mnie do grobu! Z rezygnacją opadłam na łóżko, na którym teraz powinna znajdować się Candy. Tym razem nie mam zamiaru jej znowu szukać, wpaść na jakiegoś nie do końca normalnego chłopaka, który boi się dziewczyny o imieniu Olivia i przeprowadzić dziwną rozmowę z Liamem na temat Candy i jej upierdliwego konia. Może jest szansa, że ktoś ją porwał i właśnie gwałci... Nie, Amy stop! Nie możesz się zniżyć do jej poziomu! Pójdę teraz do salonu, usiądę na kanapie, włączę telewizje i w spokoju poczekam na... Na tą osobę z plemnikiem zamiast mózgu.
- O-kej...- w końcu udało się jej mnie odepchnąć.- A coś ty taka nagle radosna? Ostatnio przyczepiłaś się do mojej "krzywej mordy"- zakreśliła cudzysłów w powietrzu.